Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wieliczce

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 102/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

R. S.

w dniu 8 marca 2023 r. o godzinie 18:22 za pomocą środków masowego komunikowania - w serwisie pracy G., w zakładce zawierającej opinie o pracodawcach, opinie o Hotelu (...), w odpowiedzi na wpis innego użytkownika – potencjalnego kandydata do pracy wypowiadającego się krytycznie na temat Hotelu (...), zamieściła wpis o treści „@M. S. (1) piszesz takie rzeczy, to nie przychodź. Jest tu parę osób na tym forum, które nie rozumieją na czym polega praca w zespole i będą dozgonnie wylewać swoje żale, a w pracy nie potrafiły stanąć na wysokości zadania. Era złej pani wiceprezes L. skończyła się już dawno i nie ma tej pani w tym hotelu od początku listopada. Ale z Twoim podejściem, nie przychodź tu na próbę. Do załogi dołączymy tylko osoby, które wniosą coś wartościowego do naszego pięknego hotelu, nie te, które realizują się jątrząc na g. (...) R. S. dyrektor hotelu.”, gdzie sformułowanie „Era złej pani wiceprezes L. skończyła się już dawno i nie ma tej pani w tym hotelu od początku listopada” stanowiło pomówienie E. L. o takie właściwości, które mogły narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzonej przez nią działalności

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.  E. L. jest współudziałowcem w 50 % i członkiem zarządu Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowego (...) sp. z o.o. w W.. Spółka prowadzi działalność hotelową i restauracyjną w Hotelu (...) mieszczącym się przy ul. (...) w W.. Funkcję Prezesa Zarządu sprawuje R. L., a E. L. jest wiceprezesem.

odpis aktualny z Rejestru Przedsiębiorców KRS z 7.03.2024 r.

15-21

2.  E. L. i R. L. byli małżeństwem. Aktualnie są ze sobą skonfliktowani. Nadal wspólnie zarządzają Hotelem (...).

zeznania świadka E. L.

152, 154

3.  E. L. aktywnie włączała się w działalność hotelu momentu jego powstania, była w nią bardzo zaangażowana. Organizowała i przeprowadzała w nim wiele wydarzeń, koncertów, bankietów, eventów. W okresie pandemii podejmowała różne kroki mające na celu zachowanie płynności finansowej hotelu. Hotel wiele jej zawdzięcza.

zeznania świadka E. L.

zeznania świadka R. L.

152v

157

4.  Z drugiej strony, zachowanie E. L. względem podległych jej pracowników, a także wspólnika i prezesa zarządu R. L. było niejednokrotnie nieakceptowalne, a wręcz stanowiło naruszenie prawa.

E. L. wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieliczce z dnia 25 maja 2021 r. sygn. II K 1/20 została skazana za ciąg 5 przestępstw z art. 190a § 1 k.k., polegających na uporczywym nękaniu R. L. oraz 4 pracowników Hotelu (...). Opisane w wyroku zachowania E. L. obejmowały m.in. obrażanie, upokarzanie, wyzywanie, podważanie kompetencji i umiejętności zawodowych, śledzenie, zaburzanie sprawnego funkcjonowania prowadzonej wspólnie działalności gospodarczej (w odniesieniu do R. L.) oraz m.in. nieustanne krytykowanie, poniżanie, upokarzanie, wyzywanie, zastraszanie – w odniesieniu do podległych jej pracowników. Czyny te były popełnione w okresie od dnia 9 listopada 2016 roku do dnia 27 września 2018 r. (na szkodę R. L.) oraz w różnych okresach lat 2017 i 2018 r. (pozostałe 4 przestępstwa).

W wyroku Sąd orzekł względem E. L. zakaz zajmowania stanowisk związanych z zarządzaniem pracownikami, współpracownikami na okres 1 roku.

Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 31 maja 2022 r. sygn. IV Ka 1764/21.

kopia wyroku II K 1/20

kopia wyroku IV Ka 1764/21

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka E. L.

37-39

57

150

154

5.  R. L. poinformował pracowników hotelu, ze wobec E. L. zapadł wyrok, w ramach którego otrzymała zakaz zajmowania stanowisk dotyczących zarzadzania pracownikami oraz że toczy się między nimi postępowanie o podział majątku wspólnego. Zrobił to, by pracownicy poczuli dozę bezpieczeństwa w swojej pracy i widzieli perspektywę, że będą pracować w normlanych warunkach.

zeznania świadka R. L.

157v

6.  W innym postępowaniu, w którym spółka została pozwana przez byłą pracownicę przed sądem pracy, zachowania E. L. zostały uznane za stosowanie mobbingu.

zeznania świadka E. L.

154

7.  Postanowieniem z dnia 21.10.2022 r. sygn. KR.XII NS-REJ.KRS (...) starszy referendarz sądowy Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie XII Wydziału Gospodarczego KRS wykreślił z Krajowego Rejestru Sądowego - Rejestru Przedsiębiorców E. L. z funkcji wiceprezesa zarządu. Wpis ten (nr 36), dokonany na wniosek Przedsiębiorstwa Produkcyjno – Handlowego (...) sp. z o.o. w W., stanowił realizację wyroku Sądu Rejonowego w Wieliczce z dnia 25 maja 2021 r. sygn. II K 1/20.

Mimo utraty możliwości pełnienia funkcji wiceprezesa zarządu spółki, E. L. nigdy nie utraciła statusu wspólnika w spółce.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka R. L.

zeznania świadka E. L.

postanowienie KR.XII NS-REJ.KRS (...)

zaświadczenie o dokonaniu wpisu

150

157

153-154

79

80

81

82

86-91

8.  R. S. miała rozpocząć pracę w Hotelu (...) na stanowisku kierownika recepcji jeszcze w kwietniu 2022 r. Spotkała się wówczas z E. L., doszło między nimi do konfliktu. R. S. nie zdecydowała się na podjęcie zatrudnienia.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka E. L.

154v

153

9.  W czerwcu 2022 r., po uprawomocnieniu się wyroku skazującego E. L. za uporczywe nękanie R. L. oraz 4 pracowników Hotelu (...), prezes R. L. poinformował R. S., że wyrok Sądu orzekający względem wiceprezes m.in. zakaz zajmowania stanowisk związanych z zarządzaniem pracownikami się uprawomocnił, przez co ona nie będzie musiała mieć styczności z E. L.. Wtedy R. S. zgodziła się podjąć pracę w hotelu.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

154v

10.  R. S. od czerwca 2022 r. jest zatrudniona na stanowisku zastępcy dyrektora w spółce prowadzącej Hotel (...). Zatrudniał ją prezes spółki, R. L..

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka E. L.

150

153

11.  R. S. była pierwszą osobą zatrudnioną na stanowisko dyrektora w okresie funkcjonowania hotelu.

zeznania świadka R. L.

157v

12.  Po podjęciu pracy w hotelu przez R. S. jej relacja z E. L. była trudna. E. L., choć miała orzeczony prawomocny zakaz zajmowania stanowisk związanych z zarządzaniem pracownikami i współpracownikami, pozostawała wspólnikiem spółki z połową udziałów. W okresie od czerwca 2022 r. do listopada 2022 r. przychodziła do hotelu, rozmawiała z pracownikami, odciągając ich od obowiązków służbowych. Nieraz te rozmowy trwały długo, dezorganizując pracę. R. S. wówczas niejednokrotnie przerywała te rozmowy, każąc pracownikom wracać do pracy. Atmosfera między nią a R. S. była bardzo napięta, wybuchały konflikty.

W czasie kłótni E. L. podnosiła głos na R. S., podważała jej kompetencje w obecności innych pracowników, wysyłała jej mnóstwo maili wytykając nieprawidłowe postępowanie. E. L. miała wiele pretensji do R. S., dotyczących wielu rozmaitych, nieraz błahych kwestii, jak zmiana pozycji w menu restauracji, harmonogram podlewania kwiatów, dysponowanie wiadrem i mopem, ułożenie stołów czy serwet. Domagała się od niej podpisania potwierdzenia przyjęcia pisma dot. wprowadzonego dziennika korespondencji.

R. S. nie ulegała naciskom E. L., informowała ją, że zgodnie z prawomocnym wyrokiem Sądu nie ma ona prawa zarządzać pracownikami hotelu, co wzburzało E. L.. R. S. sporządzała notatki służbowe z incydentów z udziałem E. L.. Informowała też o jej zachowaniu prezesa spółki R. L.. Także E. L. pisała do R. L. maile z negatywnymi uwagami na temat pracy i zachowania R. S.. Domagała się jej zdyscyplinowania. Z czasem maile dotyczące konfliktu między E. L. a R. S. były wysyłane do szerszego grona pracowników.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka E. L.

zeznania świadka R. L.

zeznania świadka T. C.

notatka służbowa z 24.06.2022 r.

notatka służbowa z 27.06.2022 r.

notatka służbowa z 30.06.2022 r.

komunikat org. Nr (...)

mail z dnia 1.07.2022 r.

korespondencja mailowa z dnia 18.07.2022 r.

notatka służbowa z 18.07.2022 r. godz. 19:00

notatka służbowa z 18.07.2022 r. godz. 19:30

pismo z 20.07.2022 r.

notatka służbowa z 20.07.2022 r.

mail z 20.07.2022 r.

pismo z 20.07.2022 r.

maile z 5.09.2022 r.

mail z 22.09.2022 r.

mail z 19.09.2022 r.

150-151, 279

153-154

158

180

107

106

105

104

103, 117

102

101

100

101

98

119

120

121, 122

123

124-130

13.  E. L. wielokrotnie obrażała R. S., także w obecności innych pracowników, a nawet gości hotelu. Sugerowała jej, że jest w hotelu nikim, że nie ma nic do powiedzenia, dyskredytowała ją. Podnosiła przy tym głos. Obrażała również i wyzywała innych pracowników hotelu, niekiedy doprowadzając ich do płaczu. Wysyłała do nich liczne wiadomości email po godzinach pracy. Uważała siebie za lepszą od innych, traktowała pracowników jak służących. Wielu pracowników się jej bało.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka J. L.

zeznania świadka R. L.

zeznania świadka T. S.

zeznania świadka K. W.

zeznania świadka T. C.

150-151

155

158

165

167-168

180

14.  R. S. broniła pracowników przed zachowaniami E. L., reagowała, gdy ta odciągała ich od obowiązków służbowych, zwracała jej uwagę, gdy ta kierowała pod ich adresem niewybredne komentarze, wspierała ich słownie.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka J. L.

zeznania świadka R. L.

zeznania świadka T. S.

zeznania świadka K. W.

151v

155v

158

166v

168

15.  Po wykreśleniu E. L. z funkcji wiceprezesa zarządu spółki w dniu 21.10.2022 r. E. L. przestała pojawiać się w hotelu. Dla pracowników nastał okres spokoju.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka T. S.

zeznania świadka K. W.

150, 279-280

165

167

16.  R. S. jako zastępca dyrektora hotelu, zajmująca się m.in. poszukiwaniem pracowników, borykała się z faktem, że hotel miał bardzo złą sławę, w znacznej mierze z uwagi na dawne zachowania E. L.. W przeszłości w hotelu była duża rotacja pracowników, bywało, że pracownicy rezygnowali z pracy po kilku dniach. W serwisie (...) było dużo negatywnych opinii o hotelu zamieszczonych przez byłych pracowników, nie miał on dobrej reputacji. R. S. szukając pracowników, zwł. na stanowiska kierownicze, musiała wykonywać wiele telefonów, gdyż nikt nie chciał zgodzić się na pracę w tym hotelu. Taka sytuacja miała miejsce choćby w przypadku szefa kuchni. Pracownicy z branży gastronomicznej z okolic K., czy W. znali nazwisko E. L., było ono owiane złą sławą. Gdy R. S. dzwoniła do potencjalnych pracowników, to pierwsze pytanie, które padało z ich strony brzmiało: czy Pani L. nadal tam jest, czy Pani E. nadal tam pracuje. Gdy odpowiadała twierdząco, to oni albo rozłączali się bez słowa albo dziękowali za propozycję pracy, ale ostatecznie się na nią nie decydowali. Zdarzało się także, że dosłownie mówili, że „z wariatką nie chcą pracować”.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka J. L.

zeznania świadka T. S.

zeznania świadka K. W.

150-151

155v-156

164v-164

167-168

17.  W dniu 7 marca 2023 r. o godz. 14:41 użytkownik serwisu (...) występujący w charakterze kandydata, o nicku M. zamieścił na tym portalu, w części dotyczącej opinii o pracodawcach, w zakładce dotyczącej Hotelu (...) wpis o treści: „Czy coś się zmieniło na lepsze w tym złą sławą owianym hotelu? Kiedyś myślałam o pracy jako kucharka ale zrezygnowałam. Nie znam drugiego takiego hotelu, który ma aż tak zacięte dyskusje na tej stronie i tak niską ocenę. Nie chciałam się przekonać na własnej skórze. Poszłabym na dzień próbny o ile jest tam jakiś szef kuchni, tylko czy warto na życzenie zepsuć sobie dzień, chyba nie”.

W dniu 8 marca 2023 r. o godz. 14:48 osoba o statusie „pracownik” i inicjale Z. odpisała na powyższy wpis: „@M. N. (1) się zmieniło a tak naprawdę to nie, bo to miejsce jest toksyczne i męczące. Czy jest szef kuchni? Niebawem już nie będzie. Tu nawet motywacja do pracy ucieka tak szybko jak potrafią zepsuć człowiekowi humor na resztę dnia”.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

wydruk zrzutu ekranu ze strony internetowej

151

14

18.  W dniu 8 marca 2023 r. o godz. 18:22 R. S. odpisała użytkownikowi M. w następujący sposób: „@M. S. (1) piszesz takie rzeczy, to nie przychodź. Jest tu parę osób na tym forum, które nie rozumieją na czym polega praca w zespole i będą dozgonnie wylewać swoje żale, a w pracy nie potrafiły stanąć na wysokości zadania. Era złej pani wiceprezes L. skończyła się już dawno i nie ma tej pani w tym hotelu od początku listopada. Ale z Twoim podejściem, nie przychodź tu na próbę. Do załogi dołączymy tylko osoby, które wniosą coś wartościowego do naszego pięknego hotelu, nie te, które realizują się jątrząc na g. (...) R. S. dyrektor hotelu.”

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka E. L.

zeznania świadka M. N. (2)

wydruk zrzutu ekranu ze strony internetowej

150, 279

152

183

14

19.  W dacie umieszczenia wpisu E. L. nie bywała w hotelu.

zeznania świadka E. L.

zeznania świadka K. W.

154

167

20.  Intencją R. S. nie było zniesławienie E. L., lecz obrona dobrego imienia hotelu oraz uświadomienie potencjalnym kandydatom do pracy, że jest tam już spokojnie i można bez obaw podjąć pracę, że sytuacja uległa zmianie i można bez lęku starać się o zatrudnienie tam. Chciała uciąć serię złych opinii na temat hotelu, jakie były zamieszczane na portalu (...) Jej wpis był spontaniczną reakcją na wpis użytkownika o nicku M., który w ocenie R. S. był zaczepny i wpisywał się w krytykowanie hotelu i wylewanie żali.

R. S. zamieściła odpowiedź na post w serwisie (...) także po to, by zasygnalizować pracownikom, którzy poszukują zatrudnienia, jaka sytuacja panuje w tej chwili w hotelu, że jest spokojnie. W tamtym okresie z uwagi na treść wyroku sądowego E. L. nie zarządzała pracownikami. Była wykreślona z KRS, nadto nie pojawiała się fizycznie w hotelu. R. S. opatrzyła swój wpis imieniem i nazwiskiem oraz podała zajmowane stanowisko po to, by go uwiarygodnić, by dać wyraźny sygnał potencjalnym kandydatom do pracy, że atmosfera w hotelu jest dobra. Nie miała innego sposoby, by poinformować osoby poszukujące pracy, że mogą bez obaw zgłaszać swoje kandydatury.

Gdy w tamtym czasie R. S. odbywała rozmowy kwalifikacyjne z potencjalnymi pracownikami, wspominała o tym, że na portalu(...) znajduje się wiele negatywnych opinii przyznając, że informacje tam zawarte są prawdziwe, ale jednocześnie informowała, że z uwagi na to, że E. L. już nie zarządza hotelem, sytuacja już tak nie wygląda. Osoby te dziękowały jej za szczerość.

R. S. określając E. L. mianem „złej pani wiceprezes L.” miała na myśli jej negatywne zachowania względem pracowników, stosowanie mobbingu, jej niski zdaniem R. S. poziom moralny. Nie oceniała kwalifikacji E. L. do prowadzenia hotelu (...), że wpis nie mógł pogorszyć opinii o E. L., gdyż opinia ta i tak była już skrajnie zła. Zdanie to podzielała część pracowników hotelu oraz Prezes Zarządu spółki prowadzącej hotel.

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

zeznania świadka J. L.

zeznania świadka R. L.

zeznania świadka T. S.

zeznania świadka K. W.

150-151, 279-280

155v-156

157

164v-165

167-168

21.  E. L. w czasie, gdy została pozbawiona uprawnień do zarządzania pracownikami, nie miała dostępu do konta pracodawcy – Hotelu (...) – w serwisie (...). Nie mogła dokonywać modyfikacji ani usunąć wpisów. Dostęp do serwisu w imieniu pracodawcy miał R. L.. E. L. zwracała się do niego o udostępnienie jej loginu do serwisu.

zeznania świadka E. L.

zeznania świadka R. L.

152, 153v

156v, 158

22.  W ocenie drugiego wspólnika, a zarazem Prezesa Zarządu spółki prowadzącej hotel, informacje zawarte we wpisie R. S. były prawdziwe i nie wykraczały poza to, co w rzeczywistości miało miejsce w hotelu. Jego zdaniem określenie „zła” było najbardziej łagodnym określeniem, jakim mogła posłużyć się R. S., mając na uwadze dotychczasową postawę oraz sposób, w jaki odnosiła się E. L. do innych osób.

zeznania świadka R. L.

157-158

23.  E. L. rozumiała wpis w serwisie (...) dwuaspektowo – jako ocenę jej stosunku do pracowników i jako odnoszącą się do niej jako członka zarządu i udziałowca, aktywnie uczestniczącego w tworzeniu hotelu i jego bieżącej działalności. Bolało ją, że ktoś ją w ten sposób dyskredytuje, jako osobę od początku silnie zaangażowaną w pracę hotelu, zabiegającą o to, by działał on na najlepszym poziomie.

zeznania świadka E. L.

152v-153

24.  R. S. jest osobą niekaraną.

karta karna

187

25.  R. S. ma 52 lata, obywatelstwo polskie, wykształcenie średnie (zawód – hotelarz), jest rozwiedziona, nie ma nikogo na utrzymaniu, pracuje zarabiając 9.000 zł miesięcznie, nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

dane osobopoznawcze oskarżonej

149v

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.4, 1.1.7-1.1.10. 1.1.12-1.1.18, 1.1.20

wyjaśnienia oskarżonej R. S.

Przekonujące, szczere, spójne, logiczne, korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym. Oskarżona nie kwestionowała faktu, że zamieściła wpis w serwisie (...). Wytłumaczyła powody i okoliczności, dla których to zrobiła, opisując szerszy kontekst sytuacji. Jej relacja nie budziła wątpliwości co do jej wiarygodności, znalazła też potwierdzenie w zeznaniach świadków, w tym pracowników hotelu i prezesa zarządu kierującej nim spółki.

Bez znaczenia dla niniejszego postępowania były wyjaśnienia dotyczące wesela, jakie miało miejsce w sierpniu 2022 r., pozostawało to bez związku z przedmiotem sprawy.

1.1.2, 1.1.3, 1.1.4, 1.1.6-1.1.8, 1.1.10, 1.1.12, 1.1.18, 1.1.19, 1.1.21, 1.1.23

zeznania świadka E. L.

Sąd opierał się na zeznaniach oskarżycielki prywatnej w zakresie, w jakim jej relacja korespondowała z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd dał też wiarę oskarżycielce prywatnej, że pozostawała w napiętej, by nie rzec konfliktowej relacji z R. S., uważała, iż ta nie ma do niej szacunku jako do pracodawcy. Relacja E. L. w tym zakresie znajduje potwierdzenie w innych dowodach, w tym zarówno wyjaśnieniach samej oskarżonej (oczywiście każda z kobiet przedstawiała sytuację ze swojego punktu widzenia), jak i licznych dokumentach w postaci notatek urzędowych i wydruków korespondencji mailowej.

Sąd dał też wiarę oskarżycielce prywatnej, że rozumiała wpis R. S. dwuaspektowo – jako ocenę jej stosunku do pracowników i jako ocenę odnoszącą się do niej jako członka zarządu i udziałowca, aktywnie uczestniczącego w tworzeniu hotelu i jego bieżącej działalności i że zwłaszcza w tym drugim zakresie było to dla niej bolesne. Niewątpliwie E. L. miała duży wkład w działanie hotelu, co potwierdził również jej były mąż i współwłaściciel R. L.. Zaangażowanie E. L. w funkcjonowanie hotelu w kontekście zgromadzonego materiału dowodowego nie budziło wątpliwości. Niewątpliwie zależało jej na tym, by hotel jako całość funkcjonował jak najlepiej, starała się wszak angażować we wszelki aspektu jego działania – pracę restauracji, ułożenie stolików, rozłożenie serwet, pozycje dań w menu itp.

Sąd nie dał natomiast wiary E. L., że „doskonale wie, jak tworzy się załogę pracowniczą”, „była pozytywnie postrzegana w środowisku pracowniczym w hotelu” i wobec niej „nie było kierowanych żadnych zastrzeżeń przez żadnego z pracowników”. Tego rodzaju wypowiedzi w ustach osoby prawomocnie skazanej m.in. za nękanie pracowników i której zachowania zostały uznane za stosowanie mobbingu brzmią co najmniej kuriozalnie i świadczą o daleko posuniętym braku obiektywizmu, o ile nie wręcz skrajnie subiektywnym, wypaczonym odbiorze rzeczywistości i własnej osoby.

Sąd nie dał też wiary oskarżycielce prywatnej, że nie zdarzało się, aby wybuchała gniewem i że nie podnosiła głosu na pracowników, w tym na R. S.. Wypowiedziom tym przeczą relacje pracowników hotelu oraz wyjaśnienia oskarżonej.

1.1.3, 1.1.5, 1.1.7, 1.1.11-1.1.14, 1.1.20-1.1.22

zeznania świadka R. L.

Sąd uznał zeznania wspólnika spółki zarządzającej hotelem, pełniącego jednocześnie funkcję Prezesa Zarządu, za wiarygodne. Sąd miał na uwadze, że R. L., były mąż E. L., pozostaje z nią w konflikcie, trwa między nimi postępowanie o podział majątku wspólnego, E. L. została prawomocnie skazana za uporczywe nękanie swojego byłego męża i wspólnika. Jednocześnie wypowiedzi R. L. były wyważone, stonowane, przekonujące, rzeczowe. Nie dyskredytował on całej działalności E. L., podkreślał jej zasługi dla spółki i hotelu. Z drugiej strony szczerze opisywał zajścia z jej udziałem, jej sposób traktowania pracowników, w tym w szczególności R. S.. Jego relacja w pełni korespondowała z innymi dowodami, w tym zarówno wyjaśnieniami oskarżonej, jak i zeznaniami licznych świadków oraz dowodami z dokumentów.

1.1.13-1.1.16, 1.1.20

zeznania świadka T. S.

Sąd uznał zeznania świadka T. S. za w pełni wiarygodne, oceniając je jako szczere, przekonujące, spontaniczne. Na uwagę zasługuje fakt, że mężczyzna pracuje w hotelu (jako informatyk) od chwili jego powstania, jest jedynym pracownikiem, który „przetrwał tak długo”. Znamiennym jest, iż jego obserwacje odnośnie sytuacji i atmosfery w hotelu oraz zachowania E. L. względem pracowników pokrywały się z zeznaniami R. L., J. L., K. W. i wyjaśnieniami oskarżonej. Mężczyzna miał też identyczne odczucia jeśli chodzi o wydźwięk wpisu w serwisie (...), że jego celem było przede wszystkim skłonienie potencjalnych kandydatów, by nie bali się ubiegać o pracę oraz próba obrony dobra i renomy hotelu.

1.1.13, 1.1.14, 1.1.16, 1.1.20

zeznania świadka J. L.

Zeznania świadka Sąd ocenił w pełni jako wiarygodne. J. L. pracowała w hotelu od czerwca 2022 r. Jej spostrzeżenia odnośnie zachowania E. L. względem pracowników, w tym R. S., były zbieżne z relacją oskarżonej, a także T. S., K. W. czy R. L.. Świadek miała również podobne odczucia odnośnie wpisu oskarżonej w serwisie (...) – że stanowić miał on obronę dobrego imienia hotelu i zachętę potencjalnych pracowników.

1.1.13-1.1.6, 1.1.9-1.1.20

zeznania świadka K. W.

Zeznania K. W. Sąd ocenił jako wiarygodne. Jej wypowiedzi korespondowały i znajdowały potwierdzenie w relacjach R. L., T. S., J. L. oraz R. S.. Świadek miała podobne spostrzeżenia odnośnie atmosfery panującej w hotelu, negatywnego zachowania E. L. wobec pracowników i wobec R. sztajer, stawania przez tę ostatnia w obronie pracowników. Także ona odebrała wpis R. S. jako próbę zachęty potencjalnych pracowników do pracy w hotelu i poinformowania ich, ze atmosfera uległa zmianie.

1.1.12, 1.1.13

zeznania świadka T. C.

Sąd opierał się na zeznaniach świadka w niewielkim zakresie, co do tego, że E. L. i R. S. były skonfliktowane. Okoliczność ta nie budziła wątpliwości. Sąd miał na uwadze, że zeznania świadka były bardzo zachowawcze, a jednocześnie momentami wewnętrznie sprzeczne, ponadto stały niekiedy w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym. W szczególności świadek zeznał, że gdy rozpoczynał pracę w 2022 r. to E. L. była odsunięta od spraw hotelu i nie miał z nią kontaktu, bo nie była obecna w hotelu. Chwilę później stwierdził zaś, że „E. L. przychodziła do hotelu, chciała coś tam zrobić, a R. S. się na to nie godziła. Takie sytuacje miały miejsce w trakcie pierwszego roku mojej pracy”. Relacja ta jest wewnętrznie sprzeczna ,skoro T. C. utrzymywał, że nie miał kontaktu z E. L. przez pierwszy rok pracy, bo jej nie było w hotelu. Sąd nie dał świadkowi wiary co do tego, że w czasie kłótni między E. L. i R. S. obie strony wypowiadały przekleństwa. Zeznania te stoją w sprzeczności z wyjaśnieniami R. S., która zaprzeczała używaniu przekleństw, jak również z relacjami świadków, którzy to E. L. określali jako osobę wulgarną, w opozycji do R. S.. Sąd dał wiarę świadkowi, że E. L. „jest osoba wybuchową”, zdarzało się, że krzyczała, pracownicy się jej bali, jej wypowiedzi były niekiedy nieadekwatne do sytuacji. Relacja ta, mocno wyważona i stonowana w porównaniu z zeznaniami innych świadków, koresponduje z nimi.

1.1.18

zeznania świadka M. N. (2)

Niewielkie znaczenie dla postępowania. Sąd opierał się na zeznaniach M. N. (2) jedynie w zakresie, w jakim relacjonował na temat treści wpisu w serwisie (...). Fakt ten nie budził wątpliwości. W pozostałym zakresie zeznania świadka Sąd ocenił jako niewiarygodne. Po pierwsze, jak wynikało z jego relacji, a także z wyjaśnień R. S., pracował on w hotelu (...) zaledwie przez miesiąc. Wszelkie informacje na temat panującej tam sytuacji i atmosfery czerpał od E. L., z którą znał się prywatnie i która mu się zwierzała, przedstawiając sprawę ze swojego, jak wskazano wcześniej, skrajnie subiektywnego punktu widzenia. Z R. S. świadek miał styczność zaledwie raz. Stąd Sąd nie opierał się na zeznaniach świadka w zakresie, w jakim dotyczyły panujących w hotelu relacji, atmosfery, zachowania R. S. i E. L..

1.1.12

notatki służbowe, korespondencja mailowa

Dokumenty, których autentyczność nie budziła wątpliwości i nie była kwestionowana w postępowaniu, brak podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

1.1.17, 1.1.18

wydruk zrzutu ekranu ze strony internetowej

Wydruk obrazujący wpis oskarżonej w serwisie (...) i wcześniejsze wpisy, dowód niekwestionowany w postępowaniu.

1.1.1, 1.1.4, 1.1.7, 1.1.24

wydruki z KRS, kopie wyroków, postanowienie, zaświadczenie, uzasadnienie, karta karna

Dokumenty urzędowe sporządzone przez powołane do tego podmioty w odpowiedniej formie, ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości i nie były kwestionowane w postępowaniu.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Korespondencja mailowa wysłana po dniu 8.03. (...).

Sąd nie opierał się na tych dowodach, gdyż powstały one po dacie czynu objętego niniejszym postępowaniem i pozostawały irrelewantne dla sprawy.

zeznania świadka M. S. (2)

Świadek z jednej strony nie miał wiedzy dotyczącej przedmiotu niniejszego postępowania – jak sam stwierdził, nie widział wpisu w serwisie (...), nie był nim zainteresowany. Z drugiej strony, jak sam stwierdził, i co potwierdziła w swoich wyjaśnieniach R. S., okres jego pracy z czasem zatrudnienia oskarżonej zazębiał się jedynie o miesiąc. Nie miał zatem szczegółowej wiedzy na temat relacji panujących w hotelu, poza tym, że między E. L. i R. S. było wyczuwalne napięcie. Wreszcie jego zeznania miejscami Sąd ocenił jako niewiarygodne w zakresie, w jakim utrzymywał, że „pani prezes zawsze dbała o pracowników”, „nie przypominam sobie, aby jacyś inni pracownicy kierowali zarzuty wobec E. L.”. Mając na uwadze, że okres zatrudnienia M. S. (2) przypadał na czas, w którym toczyła się sprawa karna E. L. oskarżonej m.in. o uporczywe nękanie 4 pracowników, twierdzenia M. S. (2) były nielogiczne i niewiarygodne.

zeznania świadka M. C.

Sąd nie opierał się na relacji tego świadka przy ustalaniu stanu faktycznego. Zeznania świadka były skrajnie subiektywne i pozostające w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, poza twierdzeniami, że E. L. była zaangażowana w sprawy hotelu i tym żyła, co nie budziło wątpliwości. Świadek nie miała wiedzy na temat przyczyn konfliktu między E. L. i R. S.. Nadto, jak świadek zeznała, w latach 2022-2023 rzadko chodziła do pracy. Jej wiedza na temat panującej atmosfery czy zachowania obu kobiet pochodziła w głównej mierze od E. L., z którą utrzymuje kontakt na stopie prywatnej. Z wypowiedzi świadka wynikało, iż nie zgadza się ona z zapadłym orzeczeniem, w którym E. L. została prawomocnie skazana za uporczywe nękanie pracowników. M. C. uważała ją za dobrą osobę, która pomaga dzieciom i robi paczki dla dzieci w szpitalu. Jej zdaniem E. L. w gronie pracowników była „lubiana i szanowana, zawsze miała szacunek do pracowników”. Słowa te stały w sprzeczności zarówno z zeznaniami powołanych wcześniej świadków, jak i prawomocnym orzeczeniem sądowym, w którym literalnie wskazano negatywne zachowania E. L. wypełniające znamiona przestępstwa uporczywego nękania.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.2.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☒

3.3.  Umorzenie postępowania

I

R. S.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

Zgodnie z treścią art. 212 § 1 k.k., podlega karze ten, kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Przepis art. 212 § 2 k.k. przewiduje surowszą odpowiedzialność karną sprawcy czynu określonego w § 1, który dopuszcza się go za pomocą środków masowego komunikowania.

Przedmiotem ochrony przepisu art. 212 k.k. jest cześć, potocznie określana jako szacunek, poważanie, uznanie, przy czym chodzi tu o cześć w znaczeniu zewnętrznym (przedmiotowym). Chodzi zatem o wartość, jaką dana osoba posiada w pojęciu innych ludzi (znaczenie społeczne człowieka). Natomiast cześć w znaczeniu wewnętrznym (podmiotowym), rozumiana jako poczucie godności osobistej danego człowieka, podlega ochronie na mocy art. 216 § 1 k.k.. W Jak podniósł Sąd Najwyższy w wyroku z 17.03.2015 r., V KK 301/14, LEX nr 1663833, „przedmiotem ochrony przepisu art. 212 § 1 k.k. jest cześć i godność osoby pomawianej o postępowanie lub właściwości, które są sprzeczne z prawem, z zasadami etyki, w tym etyki zawodowej, oraz np. o brak kompetencji lub zdolności do wykonywania danego zawodu.”

Pomówienie to musi odnosić się do postępowania (np. popełnienie przestępstwa, prowadzenie niemoralnego trybu życia) lub właściwości (np. alkoholizm, narkomania, zboczenie płciowe, choroba psychiczna, a w przypadku podmiotu zbiorowego – np. chaos organizacyjny, niekompetencja personelu), które mogą poniżyć daną osobę (a także podmiot zbiorowy) w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności. Nie należy natomiast do znamion przestępstwa zniesławienia to, czy pomówienie spowodowało skutki wskazane w ustawie.

Opisane w art. 212 penalizowane zachowanie się sprawcy przestępstwa zniesławienia ujęte jest w bardzo syntetycznej formule normatywnej w postaci zwrotu „pomawia”. Powołany artykuł obecnego Kodeksu karnego nie zawiera bliższej charakterystyki, w szczególności nie wskazuje, chociażby w formie przykładowej, jakiego rodzaju czynności mogą być uznane za mające charakter pomawiający. Do ustalania w toku wykładni znaczenia normatywnego prezentowanego znamienia typu czynu zabronionego konieczne jest zatem odwołanie się do funkcjonującego w społeczeństwie systemu ocen. W rozumieniu słownikowym „pomawiać” oznacza „bezpodstawnie zarzucić coś komuś, oskarżyć kogoś o coś” (Słownik języka polskiego..., s. 594).

Wbrew potocznemu rozumieniu, z odpowiedzialnością karną za zniesławienie możemy mieć do czynienia również w sytuacji, w której dokonany przez sprawcę przekaz informacyjny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Możliwość i warunki uniknięcia przez sprawcę odpowiedzialności za takie zachowanie opisuje przepis art. 213 § 2 k.k., zgodnie z którym nie popełnia przestępstwa określonego w art. 212 § 1 lub 2 k.k., kto publicznie podnosi lub rozgłasza prawdziwy zarzut dotyczący postępowania osoby pełniącej funkcję publiczną lub służący obronie społecznie uzasadnionego interesu.

Sąd w wyroku zmienił opis czynu przypisanego oskarżonej, usuwając z niego stwierdzenia, że został on popełniony „w sposób umyślny i z góry powziętym zamiarem”. Oczywistym było, że działanie oskarżonej było spontaniczne i nie występował w nim „z góry powzięty zamiar”, który ponadto jest znamieniem czynu ciągłego, z którym nie mamy w niniejszej sprawie do czynienia. Sąd przeredagował opis czynu, wskazując na to, który dokładnie fragment wpisu miał charakter zniesławiający, doprecyzował, że wpis był odpowiedzią na inny, krytyczny wobec hotelu, wreszcie usunął z opisu czynu określenie „w którym podała nieprawdziwe i pomawiające informacje o treści”. W ocenie Sądu, w kontekście ustalonego w sprawie stanu faktycznego, w szczególności dotyczącego poprzedzającego okres umieszczenia wpisu zachowania oskarżycielki prywatnej względem pracowników hotelu, nie sposób jednoznacznie stwierdzić, że wpis ten zawierał nieprawdziwe informacje. Sąd usunął z opisu czynu określenie odnoszące się do nieprawdziwości informacji mając na względzie z jednej strony co najmniej dwie możliwości rozumienia wpisu, z drugiej wyrażoną w art. 5 § 2 k.p.k. zasadę rozstrzygania nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. R. S. wskazała powody, dla których zamieściła wpis tej treści. Z jej wyjaśnień wynikało, że nie podważała ona kompetencji E. L. jako wiceprezes zarządu, nie miała takiego zamiaru. W jej ocenie zamieszczone treści były prawdziwe, odnosiły się do trudnej atmosfery z czasów, gdy E. L. źle traktowała pracowników. Przestępstwo zniesławienia jest czynem umyślnym. O ile oczywistym jest, że R. S. zamieściła wpis o cytowanej treści, o tyle nie sposób stwierdzić, że świadomie zamieściła wpis nieprawdziwy, tym bardziej, że – jak wskazano dalej – mógł on być rozumiany i odbierany w co najmniej dwojaki sposób.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy pozwolił natomiast na ustalenie, że wpis oskarżonej we fragmencie, w którym stwierdziła ona, że „Era złej pani wiceprezes L. skończyła się już dawno i nie ma tej pani w tym hotelu od początku listopada” miał charakter zniesławiający względem oskarżycielki prywatnej. Sąd nie negował, że intencją R. S. była z jednej strony obrona dobrego imienia hotelu przed krytycznym wpisem użytkowania @M., a z drugiej zachęcenie potencjalnych chętnych do pracy, by nie obawiały się panującej tam atmosfery. Prawdziwą była też informacja, że od listopada 2022 r., w związku z wykreśleniem E. L. z funkcji wiceprezesa zarządu, nie pojawiała się ona w hotelu, gdzie nastała w związku z tym atmosfera spokoju. Oczywistym jest też, że moralna ocena zachowania E. L. względem pracowników musiała być negatywna, skoro wiceprezes została prawomocnie skazana za uporczywe nękanie 4 pracowników i prezesa spółki prowadzącej hotel, nadto w innym postępowaniu uznano jej zachowanie za spełniające znamiona mobbingu. Bez wątpienia prawdziwym byłoby stwierdzenie, że zachowanie E. L. względem przynajmniej niektórych pracowników było złe. Należy jednak odróżnić złe zachowanie od określenia konkretnej osoby mianem złego człowieka. W tym kontekście twierdzenie to nie może być uznane za prawdziwe. Nie sposób bowiem określić E. L. jako jednoznacznie złej. W tym rozumieniu określenie zawarte we wpisie było nieprawdziwe.

Sąd miał ponadto na uwadze, że treść wpisu, na co zwracała uwagę oskarżycielka prywatna i z czym należy się zgodzić, można interpretować dwojako – jako ocenę jej stosunku do pracowników i jako ocenę odnoszącą się do niej jako członka zarządu i udziałowca, aktywnie uczestniczącego w tworzeniu hotelu i jego bieżącej działalności. Innymi słowy – określenie „zła wiceprezes pani L.” mogło być rozumiane w różny sposób – jako zła osoba, jako osoba źle traktująca pracowników i jako zła wiceprezes – osoba źle, nieumiejętnie, nieudolnie, kiepsko, w sposób niekompetentny zarządzająca prowadzoną przez siebie działalnością.

O ile w przypadku traktowania pracowników, mimo odmiennego z tym zakresie zdania oskarżycielki prywatnej, można takie twierdzenie (gdyby odnosiło się ono do zachowania, a nie do osoby) uznać za prawdziwe (bez wątpienia były osoby traktowane przez nią bardzo źle), o tyle nie sposób uznać jej za złą wiceprezes w kontekście zarządzania hotelem. Oczywiście właściwy stosunek do podległych pracowników jest jednym z pryzmatów, przez które można oceniać zachowanie wiceprezesa jakiejś spółki. Z drugiej strony – nie jest to jedyny istotny kontekst. W sprawie nie budziło wątpliwości, że E. L. była bardzo zaangażowana w sprawy hotelu, zależało jej, by funkcjonował jak najlepiej. Nikt nie kwestionował jej pracowitości, zainteresowania, wkładu pracy. W tym kontekście nie można określić jej jako złej wiceprezes. Przeciwnie, z punktu widzenia prowadzonej przez hotel działalności (wyjąwszy sposób traktowania pracowników) można ją raczej określić jako osobę pracowitą, zaangażowaną i kompetentną w zarządzaniu działalnością gospodarczą polegającą na prowadzeniu hotelu. E. L. bez wątpienia dbała o to, by w hotelu odbywały się różne eventy i imprezy, by goście byli właściwie obsłużeni, interesowała się nawet drobnymi sprawami, które mogły wpływać na komfort gości i odbiór hotelu – ułożeniem stołów, pozycjami w menu, dekoracjami, oświetleniem itp. R. L. nie podważał jej zasług dla hotelu. Ona sama wskazywała, że udało jej się kontynuować działalność mimo C., przetrwali ten trudny okres. W tym kontekście określenie jej mianem „złej wiceprezes” dyskredytowało ją w oczach innych osób, które mogły przeczytać wpis. Z całą pewnością było to też dla niej bolesne i przykre, jako dla osoby od początku silnie zaangażowanej w pracę hotelu, zabiegającej o to, by działał on na najlepszym poziomie. Bez wątpienia nazwanie jej „złą wiceprezes” było określeniem negatywnym, narażającym ją na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzonej przez nią działalności. Oczywistym było, że E. L. nie ma dobrej opinii wśród pracowników. Jednakże swoją pracą przyczyniła się do dobrej renomy hotelu jako miejsca organizacji wszelakich imprez. Określenie „zła wiceprezes” podważało jej kompetencje i zaufanie do niej jako osoby zarządzającej działalnością hotelu. W tym kontekście bez wątpienia wypełniało znamiona zniesławienia i naruszało cześć oskarżycielki prywatnej rozumianą jako poważanie, uznanie, cześć w znaczeniu zewnętrznym. Tym samym Sad uznał, że wpis R. S., wyrażony za pomocą środków masowego przekazu (na powszechnie dostępnym serwisie internetowym), stanowił zniesławienie w rozumieniu art. 212 § 2 k.k.

Z drugiej strony, mając na uwadze szerszy kontekst sytuacji, panujące w hotelu stosunki, relacje między oskarżoną i oskarżycielką prywatną Sąd ocenił, że zachowanie R. S. nie stanowiło przestępstwa z uwagi na jego znikomą szkodliwość społeczną. Dlatego też Sąd na mocy art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. umorzył postępowanie karne o czyn zarzucany oskarżonej przyjmując, że stopień społecznej szkodliwości tego czynu jest znikomy.

Zgodnie z treścią art. 1 § 2 k.k., nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.

Stosownie do treści art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy społeczna szkodliwość czynu jest znikoma. Społeczna szkodliwość to tzw. materialna treść przestępstwa. Oznacza ona społeczną rację penalizacji określonych zachowań, przy czym jest kategorią stopniowalną, a jej znikomość prowadzi do zniesienia przestępności czynu i obliguje do umorzenia wszczętego postępowania. Z zasady nullum crimen sine periculo sociali wynika bowiem, że przestępstwem powinien być czyn społecznie szkodliwy. Ocena stopnia społecznej szkodliwości jest wypadkową przesłanek przedmiotowych i podmiotowych, wymienionych w art. 115 § 2 k.k.

Zgodnie z treścią art. 115 § 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie popełnienia czynu, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę zarówno okoliczności o charakterze przedmiotowym (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu), jak i podmiotowym (waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia). Przyjmuje się, że dokonując wartościowania okoliczności determinujących stopień szkodliwości społecznej czynu, trzeba rozważyć, które z przesłanek wymienionych w art. 115 § 2 k.k. występują w konkretnej sprawie, przeprowadzić pogłębioną analizę każdej z nich, uwzględnić ich znaczenie w istniejących realiach i dokonać oceny, które z nich zwiększają stopień społecznej szkodliwości, a które ten stopień zmniejszają (tak SN w postanowieniu z 14.11.2017 r., V KK 119/17, OSNKW 2018/2, poz. 17).

Ocena stopnia społecznej szkodliwości konkretnego zachowania powinna być oceną całościową, uwzględniającą okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k., nie zaś sumą, czy pochodną ocen cząstkowych takiej czy innej «ujemności» tkwiącej w poszczególnych okolicznościach i dlatego też, jeżeli w art. 1 § 2 k.k. mówi się o znikomej społecznej szkodliwości czynu, to wymóg znikomości dotyczy społecznej szkodliwości ocenianej kompleksowo, nie zaś jej poszczególnych faktorów (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2009 r. wydany w sprawie o sygnaturze akt WA 1/09). Szczególnym zadaniem Sędziów jest ocena społecznej szkodliwości przestępstwa w ramach przyjmowanej kwalifikacji prawnej, by czyny błahe zostały odróżnione od poważnych, a każdy z nich został odpowiednio ukarany (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2019 r. wydany w sprawie o sygn. akt VI KA 3/19).

W ocenie Sądu czyn zabroniony objęty będący przedmiotem postępowania, z uwagi na zaistniałe przesłanki wymienione w art. 115 § 2 k.k. i mające zastosowanie w niniejszej sprawie, należało uznać za społecznie szkodliwy właśnie w stopniu znikomym.

Jeśli chodzi o rodzaj i charakter naruszonego dobra należy zauważyć, że o hierarchii dóbr chronionych przez polskie prawo karne pośrednio można wnioskować z systematyki części szczególnej Kodeksu karnego oraz z rodzaju i wysokości sankcji grożącej za popełnienie danego czynu. Najwyższym dobrem jest życie i zdrowie człowieka. Ponadto przyjmuje się, że zwiększa stopień społecznej szkodliwości okoliczność, iż czyn sprawcy godzi w więcej niż jedno dobro prawne (tak SN w wyroku z 11.04.2011 r., IV KK 382/10, LEX nr 846390). Dokonując wartościowania okoliczności determinujących stopień szkodliwości społecznej czynu, a występujących w niniejszej sprawie, Sąd odnosząc się do rodzaju i charakteru naruszonego dobra wziął pod uwagę, że przedmiotem ochrony jest cześć w znaczeniu zewnętrznym, potocznie określana jako szacunek, poważanie, uznanie, wartość, jaką dana osoba posiada w pojęciu innych ludzi (znaczenie społeczne człowieka).

Przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. z istoty charakteryzuje się stosunkowo niewielkim ładunkiem karygodności, o czym przesądził sam ustawodawca kształtując zagrożenie łagodną sankcją karną oraz uznając ten czyn za występek ścigany z oskarżenia prywatnego.

Jeśli chodzi o przesłankę dotyczącą rozmiarów wyrządzonej lub grożącej szkody należy mieć na uwadze, że przestępstwo z art. 212 § 2 k.k. godzi w społeczne poważanie i szacunek dla danej osoby i nie sposób w tym przypadku mówić o szkodzie majątkowej. Jak wynika z treści przepisu, karalne jest pomówienie, które może poniżyć pokrzywdzonego w opinii publicznej lub narazić go na utratę zaufania. Oczywiście w pewnych sytuacjach może przy okazji dojść do wyrządzenia szkody (np. utraty klientów sklepu internetowego na skutek złej opinii w internecie), lecz okoliczność ta nie należy do znamion przestępstwa. Na marginesie można jedynie zauważyć, że w niniejszej sprawie nie wykazano, by wpis oskarżonej pociągnął za sobą jakiekolwiek negatywne konsekwencje materialne dla oskarżycielki prywatnej.

W niniejszej sprawie szczególne znaczenie dla przyjęcia znikomej społecznej szkodliwości czynu oskarżonej miały ponadto w ocenie Sądu sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz motywacja R. S.. Jeżeli weźmie się pod uwagę szerszy kontekst zdarzenia – to, że oskarżona sama na własnej skórze odczuła, jak toksyczne bywają zachowania oskarżycielki prywatnej, którym się przeciwstawiała, stając także w obronie podległych jej pracowników, to, że poszukując osób do pracy mierzyła się z sytuacją, gdy wielu potencjalnych kandydatów nie rozważało nawet zatrudnienia w Hotelu (...) z uwagi na osobę E. L., wreszcie to, że hotel miał w serwisie (...) nienajlepszą opinię, do czego znacząco przyczyniła się zła sława oskarżycielki prywatnej, miało istotny wpływ na przyjęcie, że czyn R. S. charakteryzowała znikoma społeczna szkodliwość. Po raz kolejny należy też podkreślić, że jej motywacją nie było sprawienie E. L. przykrości lecz obrona dobrego imienia hotelu oraz przekonanie potencjalnych pracowników, że warto rozważyć zatrudnienie w hotelu, gdyż aktualnie panuje tam dobra, spokojna atmosfera.

Jeśli chodzi o wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, to przesłanka ta nie, z uwagi na rodzaj czynu zabronionego, nie ma w niniejszej sprawie zastosowania, podobnie jak przesłanka dotycząca rodzaju naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Na R. S. nie ciążyły żadne obowiązki, które by swoim zachowaniem naruszyła. Natomiast przesłanka związana z naruszeniem reguł ostrożności dotyczy głównie czynów popełnionych nieumyślnie.

Jeśli chodzi o ostać zamiaru, to przyjmuje się, że o wyższym stopniu społecznej szkodliwości świadczy zamiar bezpośredni (i kierunkowy), potem kolejno – zamiar ewentualny, lekkomyślność; stosunkowo najniższy stopień społecznej szkodliwości przyjmuje się zaś w przypadku niedbalstwa. Mniejszy stopień społecznej szkodliwości mają także czyny popełnione w stanie ograniczonej poczytalności. Okoliczność ta nie może być jednak brana pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości typów, których strona podmiotowa polega na jednej tylko postaci zamiaru (zamiar bezpośredni lub bezpośredni kierunkowy.

W niniejszej sprawie czyn z art. 212 § 2 k.k. może zostać popełniony jedynie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym. W ocenie Sądu R. S. zniesławiła oskarżycielkę prywatną działając właśnie z zamiarem ewentualnym. Nie chciała zniesławić E. L., jednakże zamieszczając wpis o cytowanej w wyroku treści godziła się z faktem, że mogła tym wpisem pomówić E. L. o takie właściwości, które mogły narazić ją na utratę zaufania potrzebnego dla prowadzonej przez nią działalności. Jak była wcześniej mowa, powody, dla których oskarżona zamieściła wpis w serwisie (...), były związane z chęcią ochrony dobrego imienia hotelu oraz próbą poinformowania potencjalnych kandydatów do pracy, że warto spróbować. Zniesławienie E. L. nastąpiło niejako przy okazji, R. S. nawiązała do jej osoby (którą określiła ponadto w zawoalowany sposób) wyłącznie dlatego, że to jej zachowanie było powodem, dla którego pracownicy nie chcieli podejmować tam zatrudnienia.

W konsekwencji powyższych rozważań zachowania R. S. nie można było uznać za przestępstwo, gdyż „nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma” (art. 1 § 2 k.k.). Wszak nie każdy czyn realizujący znamiona czynu zabronionego pod groźbą kary (czyn karalny) jest czynem wymagającym ukarania (czynem karygodnym). W ocenie Sądu wskazane wyżej okoliczności, rozważone po przeprowadzeniu przewodu sądowego, uzasadniały ostatecznie przyjęcie, że społeczna szkodliwość czynu R. S. objętego niniejszym postępowaniem była znikoma, co implikowało konieczność umorzenia postępowania.

Na marginesie można zauważyć, że samo niniejsze postępowanie, a także pozostałe konsekwencje, w tym konieczność zwrócenia oskarżycielce prywatnej kosztów procesu były dla oskarżonej wystarczająco trudnym przeżyciem i same w sobie stanowiły rodzaj represji wręcz niewspółmierny do wagi jej jednorazowego zachowania. Nie uszło tez uwadze Sadu, że oskarżycielka prywatna złożyła do Sądu prywaty akt oskarżenia w ostatnim dniu przed upływem terminu przedawnienia karalności czynu będącego przedmiotem postępowania, mimo iż dowiedziała się o nim i osobie sprawcy znacznie wcześniej. Pozwala to na przypuszczenie, iż traktowała ona niniejsze postępowanie w sposób instrumentalny, jako swoistą zemstę na oskarżonej.

☐

3.4.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Wobec umorzenia postępowania z uwagi na znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd, na podstawie art. 629 k.p.k. w zw. z art. 628 pkt 1 k.p.k., zasądził od oskarżonej R. S. na rzecz oskarżycielki prywatnej E. L. kwotę 1.296 złotych tytułem poniesionych przez oskarżycielkę prywatną kosztów procesu. Na koszty te składają się wynagrodzenie obrońcy z wyboru, obliczone w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie.

6.  1Podpis

Z..:

1.  (...)

2.  (...)



(...)

3.  (...)

W., 27.12.2024 r.