Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Wieliczce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy w Wieliczce IV Wydział Rodzinny i Nieletnich

Przewodniczący: SSR Paweł Styrna

Protokolant: sekr. sądowy Rita Kasprzyk

po rozpoznaniu w dniu 14.02.2018r. w Wieliczce

na rozprawie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko pozwanemu J. K.

o alimenty

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powódki A. K. na rzecz pozwanego J. K. kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

IV Rc 228/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 lutego 2018r.

Powódka A. K. wniosła o zasadzenie od pozwanego J. K. alimentów w kwocie 5000 zł począwszy od października 2017r. , z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia, w płatności którejkolwiek z rat, a także zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wywiodła, że małżeństwo stron zostało rozwiązane wyrokiem z dnia 23 marca 2017r. w sprawie XI C 3914/14; w trakcie małżeństwo strony zaciągały wspólnie szereg kredytów w bankach oraz u osób prywatnych; jeszcze w trakcie małżeństwa pozwany wyjechał za granicę, do Szwajcarii o podjął tam pracę, za która otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 7.000CHF miesięcznie; od kwietnia 2014r. powódka samodzielnie spłaca kredyty i wspólnie zaciągnięte zobowiązania. Obecnie powódka nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia, jest zarejestrowana, jako bezrobotna, korzysta z pomocy swojej rodziny. Wskazano także, że powódka znajduje się w niedostatku, co uzasadnia wystąpienie z roszczeniem alimentacyjnym.

W odpowiedzi na pozew, pozwany J. K. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał m.in., że kwestionuje w całości żądanie pozwu, co do zasady i co do wysokości, podnosząc, że powódka nie znajduje się w niedostatku, nie wykorzystała także wszystkich możliwości w celu uzyskania dochodów niezbędnych dla zaspokajania własnych potrzeb. Podniesiono także, ze strony są członkami zarządu spółki (...) w C., a A. K. jest prezesem zarządu tej spółki; wyjeżdżając zagranicę J. K. pozostawił wszystkie ruchomości, w tym wyposażenie zakładu stolarskiego oraz samochody, którymi dysponuje powódka.

Niesporny był następujący stan faktyczny:

Małżeństwo A. K. i J. K. zostało rozwiązane wyrokiem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 23 marca 2017r. w sprawie XI C 3914/14, bez orzekania o winie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem ekonomistą, mieszka w C., ma troje dorosłych dzieci, które nie znajdują się na jej utrzymaniu; obecnie jest zarejestrowana, jako bezrobotna, nie podejmowała prób przekwalifikowania się lub znalezienia zatrudnienia w innym zawodzie. Powódka jest udziałowcem w 23 % spółki (...) oraz prezesem jej zarządu. Spółka zajmuje się zarządzaniem stoku narciarskiego w P.. Pozostała część udziałów ma pozwany J. K. tj. 25% oraz szwajcarski wspólnik, który dysponuje pakietem 52% udziałów. Spółka jest zadłużona, kredyty i pożyczki zaciągali J. K. i A. K., jeszcze w okresie, kiedy byli małżeństwem. Pozwany J. K. spłaca kredyt w banku (...), rata wynosi 1500 zł miesięcznie, pozostałe kredyty w miarę możliwości realizuje A. K., w spłacie pomaga jej rodzina w szczególności matka A. W..

Dowód:

Zeznania A. K. K-66,

Zaświadczenie z Urzędu Pracy K-8,

Potwierdzenia wpłat K-24 do 33,

Odpis z KRS K-57,

Zeznania A. W. K-90,

Zeznania M. P. K-91.

Pozwany J. K. mieszka i pracuje obecnie w Szwajcarii, gdzie zarabia 3000 CHF. Część dochodów przeznacza na swoje utrzymanie oraz na spłatę zadłużenia, jakie zaciągnął w związku z działalnością spółki (...).

Dowód:

Zeznania J. K. K-67.

Podstawą ustalenia stanu faktycznego były wiarygodne zeznania A. K. i J. K., którzy odpowiadali na zadawane pytania pewnie i rzeczowo, jednoznacznie wskazując istotne dla rozstrzygnięcia fakty. Zaznaczyć należy, że różnice w relacjach stron dotyczyły kwestii wzajemnych rozliczeń z tytułu zaciągniętych kredytów oraz przyczyn powstania zadłużenia, kwestie te nie były jednak przedmiotem niniejszego postepowania. W zakresie dotyczącym zaś sytuacji majątkowej stron oraz możliwości zarobkowych i uzyskiwania dochodu, zeznania zarówno powódki jak i pozwanego, były niemal identyczne. W ten sam sposób Sąd ocenił zeznania świadków A. W. i M. P.; co prawda świadkowie akcentowali fakt trudnej sytuacji materialnej powódki, niemniej jednak potwierdzili, że przyczyną tej sytuacji są kredyty, jakie strony zaciągnęły w związku z działalnością gospodarczą oraz fakt, z powódka nigdzie nie pracuje.

Sąd uznał z niewiarygodne dowody z faktur i rachunków, w których jako nabywców nie wymieniono stron postępowania. Wiarygodność pozostałych dokumentów nie była kwestionowana przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę prawna roszczenia powódki o alimenty stanowi art. 60 § 1 kro zgodnie, z którymi: małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego. Nie budzi, więc wątpliwości, że przesłanką obowiązku alimentacyjnego małżonka, który w wyroku rozwodowym nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, jest ustalenie, że eksmałżonek, występujący z roszczeniem alimentacyjnym, znajduje się w niedostatku. W orzecznictwie prezentowany jest pogląd, zgodnie, z którym pojęcie niedostatku oznacza zarówno brak jakichkolwiek środków utrzymania, jak i sytuację, kiedy uzyskane środki nie wystarczają na pełne zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb (zob. orzeczenie SN z 29.09.1958 r., 2 Cr 817/57, OSPiKA 1959/11, poz. 294; uchwała SN z 16.12.1987 r., III CZP 91/86, LEX nr 3342; wyrok SN z 5.07.2000 r., I CKN 226/00, LEX nr 51343; wyrok SN z 19.05.1975 r., III CRN 55/75, LEX nr 1935). Podkreśla się jednak, że „małżonek domagający się alimentów winien w pełni wykorzystać wszystkie możliwości w celu uzyskania dochodów niezbędnych do zaspokojenia usprawiedliwionych własnych potrzeb" (wyrok SA w Poznaniu z 10.02.2004 r., I ACa 1422/03, LEX nr 143459). Usprawiedliwione potrzeby zaś to takie, których zaspokojenie zapewni uprawnionemu normalne warunki bytowania, odpowiednie do jego stanu zdrowia i wieku" (wyrok SN z 7.09.2000 r., I CKN 872/00, LEX nr 530682; tak w G. J. w: Kodeks rodzinny i opiekuńczy-komentarz aktualizowany lex 2018.

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy, wskazać należy, że z zeznań powódki A. K., złożonych w dniu 27 grudnia 2017r. K-67 (00: 16: 59), jednoznacznie wynika, iż alimenty dochodzone w niniejszym postepowaniu mają być przeznaczona na spłatę kredytów, które strony wspólnie zaciągnęły w trakcie trwania związku małżeńskiego, a nie na zapewnienie „normalnych warunków bytowania powódki”. Jak z tego wynika, celem powództwa nie było, więc uzyskanie środków materialnych, związanych z niedostatkiem powódki, ale zapewnienie spłaty kredytów małżonków lub spółki, której strony są współudziałowcami. Rozliczenie te nie mają jednak charakteru alimentacyjnego i w ramach niniejszego postepowania nie mogą zostać uwzględnione. Po za tym, należy zauważyć, że z zeznań samej powódki wynika, że nie wykorzystała w pełni wszystkich możliwości w celu uzyskania dochodów niezbędnych do zaspokojenia własnych potrzeb. Pomimo twierdzeń o niedostatku, powódka przyznaje, że nie podejmuje żadnych działań mających na celu znalezienia zatrudnienia i uzyskiwanie stałego dochodu. Nadal też kontynuuje działalność gospodarczą w (...) spółki (...), która, nie przynosi żadnego zysku. W tym stanie rzeczy, wytoczenie powództwa o alimenty w kwocie 5.000 zł miesięcznie, w trybie przewidzianym w art. 60 § 1 kpc, nosi cechy wręcz szykany względem byłego męża. Dlatego też Sąd oddalił powództwo, gdyż powódka nie wykazała, aby znajdowała się w niedostatku, a nadto w ocenie Sądu ma możliwości uzyskania dochodu z pracy, których jednak nie wykorzystuje.

Zasądzając koszty procesu stosowano art. 98 § 1 kpc, przewidujący odpowiedzialność finansową strony przegrywającej za wynik procesu. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego ustalono na podstawie § 4 ust. 1 pkt 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie